یگانه پرستی
درباره خداوند و معنویتیگانه پرستی
درباره خداوند و معنویتاحادیث درباره سپاسگزاری
امام علی
الشُّکرُ زِینَةُ الغِنى ، و الصَّبرُ زِینَةُ البَلوى
شکر، زیور توانگرى است و شکیبایى، زیور گرفتارى .
الإرشاد : ۱/۳۰۰ .
امام علی
الشُّکرُ عِصمَةٌ مِن الفِتنَةِ
بحار الأنوار : ۷۸/۵۳/۸۶.
امام علی
شُکرُ النِّعمَةِ أمانٌ من حُلُولِ النَّقِمَةِ
شکرِ نعمت ، موجب ایمن ماندن از انتقام [خداوند ]مى شود .
غرر الحکم : ۵۶۶۶ .
امام زین العابدین
ستایش خدایى را که اگر شناختِ [ضرورت ]حمد خود در برابر احسانهاى پیاپى و نعمتهاى فراوانى را که به بندگانش عطا مى کند از آنان باز مى داشت ، از نعمتهایش بهره مى گرفتند و ستایشش نمى کردند و از روزى او برخوردار مى شدند و سپاسش نمى گفتند و در این صورت از مرزهاى انسانیت، به مرز حیوانیت سقوط مى کردند و در زمره آنان مى شدند که خداوند در کتاب محکم خود مى فرماید : «نیستند مگر مانند حیوانات و بلکه گمراه تر از آنان» .
الصحیفة السجّادیّة : الدعاء ۱ .
امام صادق
التمحیص : ۶۸/۱۶۳
امام علی
أقَلُّ ما یَلزَمُکُم للّهِِ ألاّ تَستَعِینُوا بِنِعَمِهِ على مَعاصِیهِ
کمترین وظیفه شما در برابر خداوند این است که از نعمتهاى او در راه نا فرمانیش استفاده نکنید .
نهج البلاغة : الحکمة ۳۳۰ .
امام علی
أوَّلُ ما یَجِبُ علَیکُم للّهِِ سبحانَهُ ، شُکرُ أیادِیهِ و ابتِغاءُ مَراضِیهِ
نخستین چیزى که بر شما در قبال خداوند سبحان واجب است، سپاسگزارى از نعمتهاى او و فراهم آوردن موجبات خشنودى اوست .
غرر الحکم : ۳۳۲۹ .
امام علی
إنّ قَوما عَبَدُوهُ [أیِ اللّهَ ]شُکرا ، فتِلکَ عِبادَةُ الأحرارِ
گروهى خدا را از سر سپاسگزارى مى پرستند و این عبادت آزادگان است
بحار الأنوار : ۷۸/۶۹/۱۸ .
امام هادی
خوشبختىِ شکرگزارى براى شاکر ، بیشتر از خوشبختى او به نعمتى است که موجب شکر شده است ؛ زیرا نعمت متاعى [فانى] است اما شکر ، نعمت و عاقبت است .
تحف العقول : ۴۸۳ .
امام حسن عسگری
یَعرِفُ النِّعمَةَ إلاّ الشاکِرُ ، و لا یَشکُرُ النِّعمَةَ إلاّ العارِفُ
قدر] نعمت را نشناسد مگر سپاسگزار، و شکر نعمت نگزارد مگر آن که [قدر ]نعمت را شناسد .
أعلام الدین : ۳۱۳ .
مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:
شُکرُ النِّعَمِ یَزیدُ فی الرِزْقِ.
شکر نعمت، نعمتت افزون کند.
(بحار، ج ۷۱، ص ۴۴)
امام جعفر صادق(علیه‌السلام)»:
اَلشُّکرُ زیادةٌ فی‌النِّعمِ و اَمانٌ مِنَ الفَقرِ.
شکر گزاری باعث وفور نعمت و مصونیت از فقر و تهیدستی است.
(تحف‌العقول، ص ۳۷۶)
امام رضا(علیه‌السلام)»:
اَحسِنوا جِوارَ النِّعَمِ فَاِنّها وَحشِیَّةٌ! ما نَأَتْ عَنِ قَومٍ فَعادَتْ اِلَیهِم.
وقتی نعمتی به شما رسید قدر آن را کاملاً بدانید که نعمت گریزپا است، وقتی از دست رفت دیگر بازنمی‌گردد!
(مُسند الامام الرضا علیه‌السلام، ج ۱، ص ۲۸۶)
امام زین العابدین(علیه‌السلام)»:
إنَّ اللهَ یُحبُّ کُلَّ عَبدٍ شَکور.
خداوند بندگان شکور و سپاسگزار خود را دوست می‌دارد.
(وسائل، ج ۱۱، ص ۵۳۹)
امام علی
اِحذَروا نِفارَ النِّعَمِ فما کُلُّ شارِدٍ بِمَردودٍ!از دست دادن نعمت‌ها را برحذر باشید (و بدانید) که نه هرچیزی که از دست رفت دوباره باز می‌گردد
(نهج‌البلاغه، ۲۳۸)
امام حسن
النّعمةُ مِحتَةٌُ فَإن شُکِرَتْ کانت نِعمةً و إن کُفِرتْ صارَت نِقمةً.
نعمت‌های خداوند یک آزمون است اگر شکر و حق آن ادا شود برای انسان نعمت و اگر ناسپاسی کرد (همان نعمت) برایش نقمت و عذاب خواهد بود.
(بحار، ج ۷۸، ص ۱۱۳)
امام جعفر صادق(علیه‌السلام)»:
مَن اُعطِیَ الشُّکَر اُعطِیَ الزِّیادةَ یَقولُ اللهُ عَزّوجَلّ: «لَئِن شکَرتُم لَاَزیَدنَّکُم».
کسی که توفیق شکرگزاری به او عطا شده زیادتی نعمت هم نصیب او می‌گردد. خداوند متعال می‌فرماید «اگر شکرگزار باشید حتماً شما را زیاده خواهم بخشید»
. (بحار، ج ۷۱، ص ۴۰)
مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:
إنَّ أهنَأَ النّاسِ عَیشاً مَن کانَ بِما قَسَمَ اللهُ لَهُ راضِیاً.
گواراترین زندگی را کسی داراست که به قسمت الهی خود راضی باشد.
(فهرست غرر، ص ۱۳۷)
پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»:
علامةُ الشّاکِرِ اَربَعَةٌ: الشُّکرُ فی النَّعماءِ وَ الصَّبرُ فی البَلاءِ وَ القُنوعُ بِقِسَمِ اللهِ وَ لایَحمَدُ و لایُعظِّمُ الاّ اللهَ.
آدم شکرگزار چهار علامت دارد: در وقت نعمت شاکر، هنگام بلا صابر، به قسمت خدا قانع و تنها خدا را ستایش و بزرگداشت می‌دارد.
(تحف‌العقول، ص ۲۱)
امام هادی(ع):
اِنَّ النِّعَمَ مَتاعٌ وَ الشُّکرَ نِعَمٌ و عُقبی.
نعمت‌های خدا برای انسان کالای دنیاست اما شکر گذاری هم نعمت است و هم آخرت و خوش عاقبتی.
(بحار، ج ۷۸، ص ۳۶۵)
مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:
اذا وَصَلَتْ اِلَیکُم اَطرافُ النِّعَمِ فلا تَنفِروا اَقصاها بِقِلَّةِ الشُّکرِ!
نعمتی! که به دست‌تان رسید، با قصور در شکرگزاری آن، نیمه‌کاره آن را از دست ندهید
. (بحار، ج ۷۱، ص ۵۳)
امام جواد(ع):
لایَنقطِعُ المزیدُ مِن اللهِ حَتّی یَنقَطِعَ الشُّکْرُ مِنَ العِبادِ.
تا زمانی که بندگان از شکرگزاری به درگاه خدا دریغ نمی‌دارند ازدیاد نعمت و تفضلات خداوند نیز از آنها دریغ نخواهد شد.
(تحف‌العقول، ص ۴۸۰)
مولی امیرالمؤمنین علیه‌السلام»:
مَن لَم یَشکُرِ الاِنعامَ فَلیُعَدَّ مِنَ الاَنعامِ!
کسی که نعمت‌ها را سپاسگزاری نمی‌کند باید او را همدوش و در ردیف حیوانات به حساب آورد
(فهرست غرر، ص ۸۰)
امام جعفر صادق(علیه‌السلام)»:
ضَغْطَةُ الَقَبرِ لِلمؤمنِ کفارةٌ لِما کانَ مِنهُ مِن تَضییعِ النِّعَمِ.
(یکی از علل) فشار قبر برای مؤمن کیفر ناشکری او در برابر نعمت‌های الهی است.
(سفینه، ج ۲، ص ۷۴)
امام علی
کُن فی السَّراّءِ عَبداً شکُوراً وَ فی الضَّرّاءِ عَبداً صَبوراً.
در روزهای خوشی و آسایش بنده‌ای شاکر و سپاسگزار و در روزهای محنت و سختی بنده‌ای صبور و شکیبا باش
. (فهرست غرر، ص ۱۷۹
امام جعفر صادق
طوبی لِمَن لَم یُبَدِّلْ نِعمةَ اللهِ کُفراً.
خوشا به حال کسی که شکرانة نعمت‌های خدا را تبدیل به کفران و ناسپاسی نکند
. (بحار، ج ۷۱، ص ۴۶)
امام علی
تُعرَفُ حَماقَةُ الرّجُلِ بِالاَشَرِ فی النِّعمةِ وَ کَثرةِ الذُّلِّ فی المِحنَةِ.
حماقت شخص در آنجا است که در حال نعمت سرمست و ناسپاس و در وقت محنت ذلیل است و بی‌تاب.
(فهرست غرر، ص ۸۳)
پیامبر گرامی اسلام
مَن لَم یَشکُرِ القَلیلََ لَم یَشکُرِ الکَثیرَ.
کسی که نعمت‌های خُرد و کوچک را شکرگزار نباشد نعمت‌های کلان و بزرگ را نیز شکرگزار نخواهد بود.
(شهاب‌الاخبار، ص ۱۵۲)
امام جعفر صادق(علیه‌السلام)»:
فی کُلِّ نَفَسٍ مِن اَنفاسِکَ شُکرٌ لازمٌ لَک بَل اَلفٌ أَو اَکثَر.
برای هر یک از نَفَس‌های تو یک شکرانه بلکه هزار و بیش از هزار شکرانه بر تو لازم است. (جامع‌السعادات، ج ۳، ص ۲۳۶)
امام جعفر صادق(علیه‌السلام)»:
شُکرُ النِّعمةِ اِجتنابُ المَحارِمِ وَ تَمامُ الشُّکرِ قَولُ الرَّجُلِ: «الحمدُ لله رَبِّ العالَمین»
شکر نعمت، دوری از گناهان است و کمال شکرگزاری انسان گفتن «الحمدُ للهِ رَبِّ العالَمین».
(بحار، ج ۷۱، ص ۴۰)
امام محمد باقر(علیه‌السلام)»:
تَخَلَّصْ اِلی عظیمِ الشُّکرِ بِاستِکثارِ قَلیلِ الرِّزقِ و اسْتقلالِ کَثبْرِ الطّاعةِ.
شکر بسیار و خالصانه در آن است که روزی کم را زیاد بدانی و اطاعت بسیار را کم شماری.
(بحار، ج ۷۸، ص ۱۶۴)
«امام جعفر صادق(علیه‌السلام)»:
اَحسِنُوا صُحبَةَ النِّعمِ قَبلَ فِراقِها فَاِنّها تَزولُ و تَشهَدُ علی صاحِبِها بِما عَمِلَ فیها.
قدر نعمت‌ها را نیکو بدانید پیش از آن که آنها را از دست بدهید و بدانید که نعمت‌ها زوال‌پذیرند ولی (فردا) گواهی خواهند داد که رفتار صاحبانش با آنها چگونه بوده است.
(مکارم‌الاخلاق، ص ۱۴۸)
